Sunday, February 19, 2012

Brush Strokes in the Sky

It has been quite a while since i became a photography enthusiast. Forget about the DSLR camera. Thanks to my iphone for keeping me company 24/7 and making itself available in case my eyes are smitten by some amazing sights.

The sky is such a huge canvass. Look at the clouds... how perfect the brush strokes are. Look at the stars... how magnificently arranged.

I will never get tired admiring the sky.. the amazing canvass where verything on it just looks so amazing. God is the master Artist.

All the photos here are taken and enhanced by iphone.

Friday, June 10, 2011

Malaya na nga ba ang Pilipinas?



&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Mahigit isang daang taon na ang nakalilipas nang unang iwagayway ang watawan ng Pilipinas sa bahay ni EmiliO Aguinaldo sa Kawit, Cavite. Isang pangyayaring ipinagbunyi ng mga Pilipino. Isang pagpapatunay na malaya na ang Pilipinas sa pananakop ng mga dayuhan. Salamat sa mga Katipunerong nakipaglaban sa mga mananakop. Salamat sa mga bayaning kayang ibuwis ang buhay para sa ating Inang Bayan.

Makalipas ang 113 taon, malaya nga ba tayo?


Marahil, bilang isang republika, isang bansa, malaya tayo. Walang sumasakop.

Subalit ating igala ang ating paningin. Saan mang dako ng Pilipinas... ano ang ating makikita? Mga kababayan nating naghihirap at inaalila ng mga kapitalistang dayuhan. Isang masakit na katotohanan. Nasaan ang kalayaan? Gayung tayong mga Pinoy an alipin sa ating sariling bayan.

Tingnan natin ang mga kabataan. Pilipino pa ba sila? Marahil, mamamayang Pinoy. Ngunit tingnan natin ang kanilang kilos... animo'y Kano. Pakinggan mo silang magsalita... punk na punk. Yan ba ang Pinoy?

Masyado nang malawak ang impluwensiya ng ibang bansa. Nawawalan na tayo ng pagkakakilanlan. Ano na ang nangyari sa kulturang Pilipino? Hindi na napapagyaman. Nakakalungkot isipin na baka dumating ang araw tanging wikang Filipino na lamang ang ating pagkakakilanlan.

Sikat ang Pinoy sa buong mundo. Sa maraming bagay, masama man o mabuti. Marami ang humahanga sa Pinoy. Magagaling tayo. Ngunit saan natin nagagamit ang ating kagalingan? sa ibang bansa. Sa Pilipinas, nagagawa ba natin yan, hindi.

Nakakalungkot isipin na maaming Pinoy ang kailangang mangibang bansa para umunlan ang estado nga pamumuhay. Ang mga OFW, nagtitiis sa malayong lugar, nagtitiis sa pang-aalila ng dayuhan. Wala silang magawa. Kailangang magtiis. kailangang kumita para sa pamilya sa Pinas.

Walang pinagkaiba. Sa Pinas man o sa ibang bansa, alipin pa rin tayo ng kapitalistang dayuhan. Yan ba ang bansang malaya?

Friday, May 20, 2011

Saturday, May 14, 2011

Hinagpis ni Elsa

Another good FB friend, Ann Abunda, posted this. I want to share it with you as this tackles reality. Sad reality.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Maraming realidad ng buhay ang indi na naisusulat,di na rin pinag uusapan,mga bagay na kala ng ilan ay imposibleng mangyari,pero sa totoo lang nangyayari at mangyayari pa sa mga darating na panahon..wag na sana!!!

Ako si Elsa,isang OFW sa kuwait,galing sa mahirap na pamilya,nagtitinda ng sigarilyo sa bangketa ang mga magulang ko,panganay sa 7 magkakapatid,nakapagtapos naman ako sa sariling kayod,pero dahil sa kahirapan ng buhay di ko na kayang antayin ung sinasabi nilang "break" sa trabaho,dahil di sapat un sa pangangailangan ng pamilya ko:pagkain,ilaw,tubig,damit,edukasyon at marami pang iba..kaya nagpasya akong mag abroad..

destinasyon:KUWAIT

trabaho:DOMESTIC HELPER

Pero sympre dahil nakatapos ako,di madaling sabihin sa ibang tao o kapamilya ko na nag apply ako bilang katulong sa kuwait,konting yabang siyempre,di bali pagnakapag abroad naman ako at makaipon,magtatanong pa ba sila kung ano ang naging trabaho ko?Cguro hinda na,o kung oo naman,madali na lang magsinungaling..

Taong 2002 ng dumating ako dito sa kuwait,december ang lamig,nanginginig ako,di ko alam kung takot ba yun dahil di ko alam kung anong kapalaran ang nag aantay sakin sa bansang eto,takot o sadyang malamig lang talaga.

Tuwang tuwa ako ng makitang ang dami rin palang mga kababayan dito sa kuwait,sa airport palang naglipana ang mga kababayan,merong magagara ang damit-saleslady,nakauniporme,merong mga cleaner at maraming kagaya namin,nag iisip kung anong buhay ang tatahakin namin dito???

Dumating ang sundo namin,Arabo.typical na arabo ang itsura,nakasoot ng mahabang puting damit(disdasya)me talukbong sa ulo na puting tela(katra) at mahaba ang balbas,typical na arabo..parang gutom sa babae.

Dinala kami sa accommodation,para magpahinga,para daw kinabukasan magpapamedical na at magrereport sa agency.

Nangdalhin kami sa agency,laking tuwa namin,me sekretarya silang kababayan,napalagay agad loob namin,sympre kababayan eh.

Ganito pala ang estilo ng pagkuha ng katulong sa agency,akala kasi namin ung pangalan na nasa visa sila na ung magiging amo namin,hindi pala!Mali kami!para pala kaming mga tao taohan(hindi tao parang hayop) lang na ibebenta sa mga naghahanap ng katulong,na bawat me papasok na kuwaiti eh lalabas kami,nakalinya at parang mga isdang kikilatisin.Sobrang nakakababa ng pagkatao.Sabi ng sekretaryang kabayan,magmukha kayong tanga at mabait,dahil un ang gusto ng mga kuwaiting amo,dahil sayang daw ung araw na pagstay namin sa agency,wala pang sahod un,magstart lang ang sahod pagmakuha na kami ng amo.tsk tsk tsk..mali na naman ang akala namin.

so un ang ginawa namin,sinuwerte naman ako o sadyang mukha lang akong tanga at mabait kaya ako ang unang nakuha.

Ang gara ng bahay ng amo ko,pero sabi nila normal pa daw un,di pa mayaman,aircon hanggang kusina,di pa ba mayaman un?daming trabaho agad,pinaglinis ako,pinagbrush ng carpet,pinatulong sa kusina..eh ano pa ba ang inaasahan ko,eh katulong nga ang trabaho ko dito(un na lang ang nasabi ko sa isip ko).

Sa unang gabi ko palang,iba na agad ang tingin sa akin ng amo kong lalake,me pagnanasa ba,di naman ako nagbibigay ng malisya,pero natatakot ako! makalipas ang ilang buwan,lalong tumindi ang mga mga pinapakitang pagnanasa ng amo ko,umiiwas ako,pero tila naghahanap lang sya ng tiyempo para macorner ako,hanggang nangyari nga isang gabi,wala ung amo kong babae at mga anak nya,kami lang ng amo kong lalake,pinagtangkaan nya akong halayin,nanlaban ako at napokpok ko sya ng tubo,sa takot ko na baka makulong ako,tumakbo ako sa agency,para humingi ng tulong sa kanila,imbis na tulong ang ibigay sa akin, binogbog pa ako mismo ng me ari ng agency at ng secretarya,nagrason ako,sabi ko sa sekretarya "kabayan,sinaktan at inabuso na nga ako sa bahay ng amo ko,pumunta ako dito sa inyo para sana humingi ng tulong,tapos ganito rin pala ang mapapala ko,sino at kanino ba kami dapat lumapit?"sampal ang sagot ng sekretarya,makalipas ang ilang oras,me dalawang pulis na pumunta sa opisina,binaliktad ng amo ko ang pangyayari,nahuli nya raw akong nagnakaw ng pera,kaya sa takot ko pinokpok ko sya?ano mang pagmamakaawa gawin ko,wala na akong magawa,ano mang sabihin ko di rin nila pinapakinggan.

Nang dumating ako sa police station,maayos naman sila,pero niyakap ako ng matinding takot,takot kung anong kapalaran ang nag aantay sa akin sa loob,uso daw ang panghahalay sa loob ng police station,ginagawang parausan ng mga police ang mga detainees,lalong lalo na ang mga pinay.Pero higit sa lahat mas iniisip ko ung mga taong naiwan ko sa pinas.Paano na ung mga pangako ko sa knila na mabigyan ng magandang buhay,gayong nakabilanggo ako dito.Hindi ko sasabihin kanino man an naging kapalaran ko dito,para di sila mag alala.Kailangan kong makalabas dito.kailangan kong tuparin ang mga pangako ko,kailangan ko silang iahon,kailangan ko silang tulungan..kahit ano man ang kapalit ng mga yan.Paano? paano nga ba?

Biglang napansin ko ung isang kuwaiti na parang nagpapakita ng interest sa akin,nagpapakita na rin ako ng interest,baka eto na ung kasagutan sa problema ko.Nagkausap kami,nangako siya na tutulungan nya akong makalabas sa kulungan,kapalit ang aking sarili.Instant pokpok sa madaling sabi.Pumayag ako,ano nga naman ang mangyayari sa akin sa loob,baka mahatulan pa ako ng bitay(exagerrated)para sa isang taong ala namang alam sa batas nila.So pumayag ako,me tirahan syang kinuha,siya ang nagbabayad ng renta at pagkain ko,un lang daw ang kaya nyang ibigay sa akin.paano ang pamilya ko?Hinayaan ko siyang gamitin ako,gamitin hanggang sa magsawa sya,hanggang sa mapagod sya,tutal malaki ang pagkakautang ko sa kanya,at iyon ang kasunduan,kasunduan na di ko naman gusto o gugustuhin,naipit lang ako.Di naman ako pedeng magtrabaho sa labas dahil 20 visa ako,ang binayaran lang kasi ng kuwaiting un ay ung danyos ko dun sa dati kung amo at ng di na sila magfile ng kaso,di kasama ung paglilipat ng visa,at di basta bastang pera un,malaki..70T sa peso.

Nakakakilala ako ng mga kababayang nagbebenta ng aliw, na nakikisama din kahit kanino para lang me pangrenta,pangkain,pangpadala sa pinas,kadalasan ng mga parokyano nila eh mga arabo at mga americano,at iilang mga pinoy.Instant pokpok talaga ang nangyari sa akin,tsk tsk tsk.

Ganun ang sinuong kong buhay,nagpalipat lipat ng lalake,para makapadala ng pera sa pinas,pagnagtatanong sila kung kumusta ako,ang sagot ko..

"ok naman ako"

palaging ganun..pero sa totoo lang di ako ok,ni inisip di ko naisip na mangyayari ang mga bagay na eto sa akin.Na magpapakababa ako para lang sa pera at seguridad.,di ako pedeng umuwi ng pinas kasi nasa amo ko pa rin ang mga papeles ko,makukuha ko lang un pagnabayaran ko ang 70T na hinihingi nila.pero ano nga ba ang ibang paraan?

Nakikita nila ang mga picture ko sa facebook,ang galing ko,napaniwala ko sila na ang saya ko,na maganda ang kalagayan ko dito,na maayos ang buhay ko.Inisip ko na lang,nagpakababa na rin lang ako,sasagarin ko na,di ako uuwi hanggang di ko lubos na natutulungan ang pamilya ko sa pinas,Dito ako nadapa..Dito rin ako babangon...

Sa pagpalipat lipat ko ng lalake sa loob ng 5 taon,nakakakilala ako ng isang matandang kuwaiti,ok naman sya,sa isip ko lang..matutunan ko na rin sguro etong mahalin,pipilitin ko siyang mahalin.pero di pala ganun ang puso,di mo sya matuturuan kahit anong pilit mo.

Nagpakasal ako sa kanya,umaasa na siguro sa pamamagitan neto ay maiaahon ko ang sarili ko.pero nagkamali ako..pero atleast di na ako pangkaraniwang pokpok ngaun,isa na akong legal na pokpok(with conviction pa talaga)...pokpok na nakakulong pa rin!Nakakulong at di ko pa rin alam kung kailan lalaya...higit na mahirap ang kalagayan ko ngaun,nakatali sa taong di mo naman talaga mahal,at ang natatanging rason lang para mahalin sya ay ang binigyan nya ako ng desenting buhay,di man disente ang pakikitungo nya sa akin,ok na rin..disente naman sa tingin ng mapanghusga at mapagkutyang mata ng kapwa..ang haba na ng biyahe ko sa bansang eto..lumalaban pa rin..at sa totoo lang di ko na rin alam kung ano ang pinaglalaban ko...

flashback.....

Sa tuwing tatanungin ako noon kung ano ba ang pangarap ko..simple lang din ang tugon ko...

"simpleng buhay,me asawa at anak..simpleng pamilya..nagmamahalan..kahit di naman nakakaangat sa buhay ang importante MASAYA kami at magkakasama..."sad to say...di ko na ata mararanasan un...di na...

Tuesday, April 12, 2011

Asia's first woman commercial jet pilot

As I go through my morning ritual at the office: browsing the web for some news, taking a peek at my FB account, checking personal email, I came across with this yahoo news: Philippine pilot soars above gender barrier.

Yes, Asia's first woman commercial jet pilot is a Filipino. Being a Filipino based here in Singapore, and working in an environment that is pretty much dominated by guys, I take pride as I know, I have also conquered the man's world and somehow made my way to be recognized not as being a girl but as someone who can also work at par with them.

But Brooke Castillo, really amazes me.

Let me share this with you:

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

On the ground, Brooke Castillo is a classical pianist, a rock band manager, an elite sportswoman and a teacher, but it is high in the sky where she truly excels.

Castillo is the Philippines' first female commercial jet captain, and from the cockpit of Cebu Pacific airline's Airbus A319s and A320s she says she has the best job in the world.

"I think I was destined to be here," the tall and eloquent 41-year-old told AFP in an interview, explaining that she realised her many other talents would take a back seat immediately after she got into aviation school.

"I just took up the challenge and I realised it was something that I would love to do, and that was it."

Castillo grew up in a wealthy Manila household -- her father was a banker and her mother managed a casino -- alongside three brothers who helped instill in her a love for sports and competition.

Many hours of her childhood were spent with her family in ten-pin bowling alleys, and she ended up representing the country's junior team in the sport.

She was also a member of the Philippines' youth basketball team, and won a silver medal for her country as an adult at the Southeast Asian taekwondo championships.

Among her other hobbies and talents, Castillo plays classical piano, manages a local alternative rock band and has a business administration degree from the elite University of the Philippines.

Castillo said she never aspired to be a pilot, but fell into the aviation industry soon after her college days when she accompanied a friend to a testing session for a pilot's scholarship with national carrier Philippines Airlines.

Castillo took the tests as well and, while her friend failed, she aced them.

"When I went to aviation school, I realised everything that I learned from music, from my other endeavours in school and from sports -- all of it -- I was able to apply more than in my college subjects," she said.

Her love of flying and her skills saw her become the first woman in the country to fly a commercial jet in 1996, with Philippine Airlines.

After crossing to rival Cebu Pacific, Castillo in 2003 became the first woman in the Philippines to captain a jet.

Throughout her career she has blazed a trail for other women in the industry, with Cebu Pacific now boasting 14 other female pilots.

"Hopefully there will be more," she said.

Castillo, who is now also an instructor for Cebu Pacific's younger pilots, said she had earned her success on her merits, pointing out airline chiefs could not compromise when choosing captains for their jets.

"In our profession there are no double standards because you cannot afford to put anyone's life in danger," she said.

Castillo suggested women had an advantage because they tended to pay closer attention to the smallest details. A pilot needs to check more than 200 items before an actual flight.

"They say that women are more meticulous and more into multi-tasking. Probably that's true. In some instances I see it," she said.

Be they Piper Tomahawk trainers or Airbus jets, Castillo said the hardest aspect of flying was deciding when to take off and land or abort, because the tiniest hesitation could swiftly lead to life or death situations.

Her most dangerous moment was as a DC-9 co-pilot nine years ago, when the cabin lost compression in mid-flight. She said her professional training took over and the plane landed safely.

"The thing that I learned from that was that you don't feel the fear until it's over," she said.

"After you land and everything, that's when you catch the fear."

Castillo's remaining professional ambition is to captain larger, wide-bodied Airbus aircraft, a dream she will likely fulfil as her employers, now the country's biggest airline, push aggressively into international markets.

She said also she wanted to marry and have a child someday. But she has had trouble finding the time for such personal matters and sees herself flying and instructing until she turns 65, Cebu Pacific's retirement age for pilots.

"I hope, I wish, but I really can't see how," she said when asked about marriage and a family.

"Honestly I'm enjoying my flying career and I am enjoying teaching. Being an instructor, in a way, is fulfilling to me, and in a way it's making me think, 'Should I give it up for anything else?"


(please note that the photo is a property of http://sg.news.yahoo.com/)